رابطه‌ سیستم‌های فعال‌سازی و بازداری رفتاری با اجتناب تجربی و تکانشگری جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اهداف: حساسیت سیستم‌های فعال‌سازی و بازداری رفتاری می‌تواند در تداوم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در جانبازان نقش داشته باشد. با توجه به اهمیت این امر، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تکانشگری و اجتناب تجربی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه براساس سیستم‌های فعال‌سازی و بازداری رفتاری انجام شد. ابزار و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- همبستگی، 120 نفر از  جانبازان تحت درمان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در بیمارستان روان‌پزشکی ایثار اردبیل در سال 1396 با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس سیستم‌های بازداری/فعال‌سازی رفتاری، پرسش‌نامه تکانشگری (BIS-11) و پرسش‌نامه پذیرش و عمل (AAQ) بود. تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS 21 و توسط آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه صورت گرفت. یافته‌ها: 4/65% واریانس اجتناب تجربی و 1/79% واریانس تکانشگری جانبازان مبتلا به PTSD به‌وسیله سیستم‌های بازداری و فعال‌سازی رفتاری تبیین شد (0.001=p). سیستم بازداری رفتاری (0.167=β) و حساسیت به پاداش (0.066=β) به‌طور مستقیم و معنی‌دار اجتناب تجربی را پیش‌بینی کردند (0.001p<). همچنین حساسیت به پاداش (0.366=β) به‌طور مستقیم و معنی‌دار و بازداری رفتاری (0.132-=β) به‌طور معکوس و معنی‌دار تکانشگری جانبازان مبتلا به PTSD را پیش‌بینی نمودند (0.001p<). نتیجه‌گیری: حساسیت سیستم‌های بازداری و فعال‌سازی رفتاری باعث افزایش اجتناب تجربی و تکانشگری در جانبازان مبتلا به PTSD می‌شود. بنابراین با کاهش‌دادن فعالیت سیستم‌های مغزی/رفتاری می‌توان اجتناب تجربی، تکانشگری و نیز علایم PTSD را در جانبازان تعدیل کرد.